Bo my kochamy niedzielne długie spacerki!

Jak sama nazwa wskazuje, będzie to post o naszym ostatnim spacerze, który odbył się w niedzielę. Przeszliśmy 4 km w godzinę z minutami , miałyśmy okazję pooglądać śliczne widoki + zmęczyć psiaki. Jak wróciliśmy Riko padł i wstał dopiero na wieczornym spacer. Moim zdaniem wypad się udał i był super , Riko się pewnie ze mną zgodzi.

 Tyle liści, trzeba focić! ;)

 Oczywiście bez wspólnego zdjęcia by się nie obeszło. :)

 Riko: Ale ja nie chcę z nim pozować! Mami no!!

 Piesek taaaaaki zmęczony

 Dla informacji gdzie byliśmy.

 Riko kocha biegać po piasku!

 

Przyjrzyjcie się Pimpka minie :)

 Riko pokazuje, że świetnie się bawił <3

I na koniec pozowanko na kamieniu. ;)

5 Urodziny Riko! STO LAT!!!

Dzisiejszy dzień jest dla mnie bardzo ważny, albowiem są to 5 urodziny Riko!!
Kiedy pojechałam po niego do domu jego rodziców (Riko nie jest z hodowli) chciałam wziąć jego siostrę. Ostatecznie zdecydowaliśmy się na Mućkę i nie żałuję tego wyboru! Przywiozłam go 15 stycznia i był to najlepszy dzień w moim życiu.
Urodziny = prezenty. Zwłaszcza takie prawie okrągłe jak 5. Dlatego w tym roku specjalny prezent - zawsze kupowałam mu ciastka, ale tym razem...

 - 2 urocze, mięciutkie, a co najważniejsze piszczące piłeczki

 - śliczny koziołek zrobiony przez mojego tatę

- kong wubba niebieski (czyli mój ulubiony kolor <3 )



Nakręciłyśmy też z tej okazji filmik:

Długa linka to zuo...

UWAGA! Post jest chaotyczny, bo jestem tak zmęczona, że padam na twarz.

Jeśli ktoś zastanawiał się czy jeszcze żyjemy po wizycie Pani Behawiorystki (w dalszej części postu nazywanej po prostu PB) to spieszę się z informacją - nie jest źle.

O ile szykowałam się na solidne poprzestawianie w głowie mojej i psa, to nie myślałam, że będzie aż tak... Czuję się jakby ktoś przewrócił mi wszystko do góry nogami i jeszcze kopnął z boku. Pimpek ma podobnie.

Otóż mamy wychodzić na długiej lince, co jest złe. Wczoraj pojechaliśmy do MAXI ZOO gdzie zaopatrzyłam się w 10m taśmy (przypomnijcie żebym następnym razem najpierw poszła do pasmanterii; metr tej taśmy kosztował ponad 8zł - w zwykłym sklepie byłoby ze dwa razy taniej). Beata kupiła Rikusiowi prezent na zbliżające się urodzinki, ale o tym na razie ćś...

Nie patrzcie na jakość itd - wieczór + telefon

Nie za bardzo umiem się tą linką posługiwać, przede wszystkim dlatego, że w odróżnieniu od zwykłej nauki przywołania nie ma ona po prostu wlec się za psem. Mam ją trzymać a za każdym razem gdy wypowiadam imię psa, lekko pociągnąć. Ma powstać odruch Pawłowa - imię=zwrócenie do przewodnika. Gdy Pimpek zacznie do mnie podchodzić, mam oczywiście zacząć go chwalić. W dodatku byłam taka dumna z tego że Pimpuś ładnie dostawia się do nogi... Guzik. Za bardzo do przodu. Mam to teraz poćwiczyć i w dodatku zrobić dostawianie do nogi prawej. I tu oto pojawiają się wątpliwości.

Po co mi dostawianie do prawej? Czy jest to gdzieś do czegoś potrzebne? W obi nie, ale może w rally-o?

Czy szarpiąc smycz/linkę w momencie wypowiadania imienia psa nie wytworzę skojarzenia "ojej, powiedziała moje imię, to ja się skulę bo zaraz mnie skarci"?

Pimpek zna już cztery komendy zwalniające:

• BIEGAJ - koniec ćwiczeń, rób co chcesz
• LUZ - możesz zmienić pozycję, ale dalej ćwiczymy
• OK - z samokontroli - możesz wziąć to coś czego wcześniej nie mogłeś
• OBIADEK - możesz podejść do miski

Dlaczego mam więc wprowadzać nową - KONIEC. I co ona ma w ogóle oznaczać? Czym różni się od BIEGAJ?

Jak mam się zachowywać w czasie biegania? Czy tak jak wcześniej czy też mam go ciągle do siebie wołać?

Pimpek nawet na lince nie oddala się teraz na dłużej niż na trzy metry. To po co mi linka jak pies wie, że ona tam jest i zachowuje się jak na zwykłej smyczy?

Psiak nie bawi się teraz z kumplami. Obwąchuje się i ignoruje zaczepki. Zaczęło się to od momentu kiedy w czasie zajęć PB zabroniła mu bawić się ze znajomym psem. Teraz jest zdezorientowany i nie wie co robić.

Na tej samej zasadzie prawie nie znaczy terenu, nie wie czy mu wolno.

Dlaczego nagle ja mam pierwsza przechodzić przez drzwi? Akurat tu nie pachnie to teorią dominacji (poza tą jedną zasadą PB wydaje się całkiem normalna) a mi jest wygodniej kiedy Pimpek przejdzie pierwszy - widzę go.

Zasadą jest to, że w obroży można ciągnąć, ładnie chodzimy w szelkach. Po prostu po przyjeździe ze schronu Pimpek ciągnął jak traktor, więc zastosowałam najprostszą metodę - zmianę oprzyrządowania i nowe zasady. Z jakiej racji mam to teraz zmieniać? To dobrze działa od 7 lat! 

Wątpliwości jest mnóstwo, ale teraz nie mam siły ich wypisywać. To będzie ciężka harówka.

Odblaski

Wspomniałam już o tym, że Pimpek nosi kamizelkę odblaskową (KLIK). To dość zabawne, kiedy sąsiedzi pytają "o, a co mu się stało, to opatrunek? A jemu jest zimno?". Dopiero gdy wyjaśnię jaka jest widoczność czarnuszka o tej porze roku kiwają ze zrozumieniem głowami "No tak, faktycznie, nie pomyślałbym". Dziś do grona posiadaczy odblasków dołączył pewien znany Wam Cocker Spaniel. 

Jego kamizelka jest nieco inna niż Pimpka. Przede wszystkim, odblaski mają kształt przeuroczych łapek. Poza tym, kolor (niebieski, oczywiście) nie daje tak po oczach. Dla przypomnienia Pimpkowa odzież:

I obaj panowie razem.

Rikusiowa zieleń na szyi nie jest zasługą kamizelki - to zupełnie oddzielna odblaskowa obroża.

Jeszcze parę zdjęć Riko w nowych szmatkach:

Moje ulubione :D

Recenzja Kong Classic Red - Medium

Klasyczny bałwanek firmy Kong to jedna z najpopularniejszych zabawek dla psów. Jest przeznaczona przede wszystkim do wypełniana jedzeniem. Dobrze wypełniona może zająć psa na bardzo długo, a trudność możemy stopniować poprzez zmienianie zawartości zabawki i sposobów faszerowania. Poza tym Kong jest znany ze swojej wytrzymałości. My mamy najpopularniejszą wersję czerwoną w rozmiarze M, przeznaczoną dla psów od 7 do 16 kg (chociaż według mnie lepiej dobierać ją do wielkości psa i rozmiaru jego pyska). Są dostępne jeszcze w wersji dla szczeniaków, psich seniorów (niebieskie i fioletowe), które są wykonane z miękkiego tworzywa i dla psich niszczycieli (czarne), które są o wiele bardziej wytrzymałe.

Rikusiowi od początku bardzo się spodobała taka forma zabawy. Na pierwszy raz wypełniłam Konga samą suchą karmą która łatwo wypadała. Teraz próbujemy różnych innych sposobów. Dobrze sprawdza się wypełnianie mokrą karmą, albo twarogiem który moja psina uwielbia. Nie polecam jednak wkładania na sam koniec zabawki trudnych do wyjęcia rzeczy, bo psu ciężko jest tam sięgnąć. Latem z pewnością spróbujemy mrożonego Konga. Podobno dobrym sposobem jest włożenie do środka suchej karmy, zalanie jej jogurtem naturalnym lub bulionem i zamrożenie całości. Firma Kong produkuje specjalnie przeznaczone do wypełniania zabawek ciasteczka i spreje :).

Takie zabawki dobrze sprawdzają się u psów mających problemy z zostawaniem samemu w domu.Przydaje się to też przy nauce spokojnego siedzenia w klatce.

Oryginalny Kong jest dosyć drogi, ale myślę, ze warty swojej ceny. Nasz już został trochę wymęczony, a nie ma na niż żadnego śladu użycia. 

Kiedy Leny nie ma, dyski harcują!

Kiedy Lena wyjechała a ja nudziłam się w domu, naszła mnie myśl , aby wziąć frisbee i coś poćwiczyć. Poszliśmy na polanę, odpięłam Riko ze smyczy i zaczęłam go nakręcać na trzymane w mojej ręce frisbee, udało się - jest nakręcony. Skoro tak, to pora na kilka szczeniaczkowych rzutów ( tak nazywamy rollery ). Po kilu minutach wszystko gotowe - możemy zaczynać poważniejsze rzuty, najpierw kilka overów przez nogę.
Riko spisywał się pięknie, nadszedł czas na poćwiczenie distansów. U nas one leżą i podnieść się nie chcą Emotikon wink Postanowiłam, że zacznę od ukucnięcia i bliskich rzutów, żeby skakał po dysk. Udało się! Po chwili wiedział, że po frisbee trzeba SKAKAĆ! Mogłam trooochę zwiększyć dystans, ale jeszcze nam daleko do ideału.

Niemniej jestem dumna i szczęśliwa, że mam tak pojętnego pieseczka!!! <3Emotikon heart

Jestem zła

Uwaga, post zawiera moje żale i złości. Kto nie chce, niech przewinie od razu do zdjęć na końcu, ale uprzedzam - poza słodkim szczenięciem nic specjalnego.
Pisałam o dzisiejszej wizycie behawiorystki? Taaa. Umówiłam się z nią na 16:00, "żeby jeszcze widno było". Beata świadkiem. Dziesięć po dzwonię pytając gdzie pani jest. Z drugiej strony wielkie zdziwienie - no bo jak to, miało był na 18:00! Zgrzytam zębami, ale czekam cierpliwie, po drodze upewniając się u zaufanych źródeł czy na pewno niczego nie pomyliłam. Czekam i denerwuję się (zawsze przed psimi zajęciami żołądek skręca mi się w potrójny supeł - oby się wszystko udało, oby nas nie wystawiono, oby...). O 17:30 dostaję SMS, że pani jednak nie przybędzie. No to modlimy się, żeby depresja przeszła bokiem, bo jutro trzeba być do życia w szkole. Nie wiem jak to będzie, nie wiem czy jutro dam radę dotrzeć do przybytku oświaty, nie mówiąc już o zrobieniu czegoś.
Co mnie tak boli? Bo to już drugi raz. Byłyśmy umówione na sobotę. Po piętnastu minutach dzwonię pytając co się dzieje. Pani chora. Rozumiem, że choroba nie wybiera, rozumiem, że pani mogła nie zapisać mojego telefonu ale przecież ma mój mail! Denerwowałam się cały dzień - po nic? I nawet nie uprzedziła, że nie przyjedzie? Załamałam się zupełnie. Nie miałam siły wyjść, położyłam się spać, nie mogłam zasnąć. Nie miałam siły myśleć, że czekają mnie kolejne dni robienia niczego, kolejne dni czekania czy nikt kogo Pimpek mógłby nie polubić się nie zbliża. Nawet zwykłe przesłanie e-mailem umowy trwało ok. tygodnia, bo pani miała awarię serwera. Pytałam, czy chce się w ogóle nami zająć, twierdzi, że tak. Mi też zależy by to ona nas uczyła, ponieważ jest zawodniczką w moim ulubionym sporcie - obedience.
Dobra, tyle płaczu i jęku. Rzeczy przyjemniejsze.
Dziś na porannym spacerze wybrałyśmy się do lasu. Już po drodze było ciekawie, zaczepił nas jakiś żądny wrażeń młodzieniec, pytając czy nie potrzebujemy pieniędzy. Podziękowałyśmy średnio uprzejmie a ja pożałowałam, że na jego widok zapięłam psa. Akurat tu jego cechy były bardzo pożądane.
W lesie psiaki były bardzo grzeczne. Pimpek oszczekał jednego człowieka, zresztą tylko dlatego że jedno krótkie szczeknięcie (prawdopodobnie oznaczające "Do Ataku!") wydał z siebie Riko. Poza tym ładnie się odwoływali, Riko ciągle uparcie aportował kij od którego odganiał Pimpka. Niestety, nie wzięłam aparatu. Cel wędrówki był dla mnie niespodzianką.

To zdjęcie nazywa się: dlaczego nie wzięłam aparatu???

Chciałyśmy też nagrać Wam dziś jakiś filmik, ale zaczęło padać... Za to na podwórku spotkałyśmy małego berneńczyka o którym pisałam w moim poprzednim poście. Jako dziecko miałam identycznego pluszaka.
Tych zdjęć nie obrabiałam.

Riko a sporty - po co nam to?

W dzisiejszym poście co nie co o zamiłowaniu Riko.
Riko jest psem typu 'workingowca', który potrzebuje DUŻO wysiłku, psychicznego i fizycznego. Nie jest oczywiście borderem czy innym takim ale ciężko go zmęczyć. Staram się jak mogę, czasem nawet się udaje ;)
Tę dawkę wysiłku próbuję zapewnić  mu przez trenowanie sportów, są one zarazem świetną metodą wspólnego spędzania czasu i pogłębiania więzi.  Riko jest bardzo pojętny i najczęściej nauka nowego zachowania trwa jedną sesję treningową.
Coraz częściej uważam, że najlepszym sportem dla Riko jest obedience, jednak ćwiczymy również agillity, frisbee i bieganie. No i oczywiście sztuczkujemy co nie miara! Obi to sport w którym Riko potrafi się na tyle skupić, aby zmęczyć mózg. Ćwiczymy teraz ile się da (oczywiście bez przesady), a to dlatego, że w pierwszym tygodniu grudnia mamy pierwsze zawody.
Lena dotrzymuje nam towarzystwa. Sama też trenuje, to właśnie od niej się "zaraziłam" tym sportem. Na te zawody nie wiadomo czy jedzie, ale kiedyś na pewno wystartujemy razem :)

Rozpiera mnie duma!

Miałam bardzo ciężką sobotę. Nie miałam na nic chęci i sił. Doszło nawet do tego, że czwarty raz w życiu nie miałam ochoty wyjść z psem. Dziś, Pimpek postanowił chyba poprawić mi nastrój.
Wracałam z nim z południowego spaceru (bez Beaty) kiedy zobaczyłam idącego człowieka. Wiele przemawiało za tym, żeby Pimpek go oszczekał:
1. Był to mężczyzna
2. Dziwnie szedł - wężykiem
3. co prawdopodobnie oznacza, że nie był najtrzeźwiejszy
4. Miał nietypową figurę - był dość niski
5. Jego twarz ozdabiały wielkie wąsy
6. I nietypowe okulary
7. Niósł duży plecak
Powinnam natychmiast przywołać Pimpka i modlić się by posłuchał. A jednak coś mnie podkusiło, by zamiast "chodź tu!" krzyknąć "bliżej!". Posłuchał. Mężczyzna zbliżał się. Pimpek zaczął iść w jego kierunku, ale nie rzucał się ze szczekaniem. "Dobra nasza!" pomyślałam. Zawołałam go. Przybiegł szybciutkim pędem i pozostał przy mnie tak długo, jak tego chciałam!

Parę zdjęć z tego spacerku:

To zdjęcie obrazuje siłę wiatru

W dodatku ślicznie przeskakuje mi przez obie ręce! Był z tym duży problem, bo zamiast przez wyciągnięte ramiona uparcie wskakiwał mi na głowę.
Za to wieczorem, gdy Beata już weszła do klatki, pomyślałam: "A, to cofanie tak nam dobrze wychodzi, spróbuję cofnąć go na schodek". I, uwaga, zrobił to! Po jakiś trzech razach załapał o co chodzi i sam w zabawny sposób wyciągał tylne kończyny szukając stopnia! Mogłam nawet stać dwa - trzy kroki przed nim i wyłącznie wydawać komendę, bez podchodzenia w jego kierunku.
A jakby jeszcze tego było mało, trzymanie przedmiotów też idzie coraz lepiej, co widać na powyższych fotkach. Pimpuś jest w stanie utrzymać ołówek w pysku na tyle długo, żebym zdążyła zrobić zdjęcie i sam podnosi go z ziemi na komendę "trzymaj".
W naszej okolicy, mieszkają cztery Berneńskie Psy Pasterskie z czego dwa na naszym osiedlu. Jeden z nich, czteromiesięczny Berni już jest większy od Pimpka i Riko!

Prawdopodobnie w środę będziemy mieć zajęcia z panią behawiorystką. Jestem dobrej myśli.

Dzisiejsza wyprawa i weekend na wsi

Na świąteczny weekend wyjechaliśmy na wieś. Miałam wypróbować nowy rower, niestety, nie było kiedy. Za to poświęciłam czas wolny na ćwiczenie rzutów frisbee. Backhand na reszcie wychodzi tak jak powinien, ale sidearm to ciągle czarna magia, ciemne siły. Pies nie był zainteresowny nawet rollerami - na wsi, jak wyjdziemy na dwór ma mnie, lekko mówiąc, gdzieś. Ażurką jeszcze się pobawi, ale dysk? A sama se lataj!
Za to kiedy wracaliśmy, był bardzo grzeczny. Tylko jeden kierowca w autobusie przyczepił się do pimpkowego kantarka.

Taki już siwiutki

Muszę jeszcze nadmienić, że dziś, gdy drogą przejechał rower i psy sąsiada razem z psem-wcale-nie-naszym (Mroczkiem) zerwały się szczekać, Pimpuś został na podwórku.

Właśnie zdałam sobie sprawę, że nie mam żadnego ładnego zdjęcia
Mroczka - muszę to nadrobić jak pojadę na wieś następnym razem.

Po powrocie odpoczęłam trochę i wyszłam z Beatą na spacer. Nie był bardzo długi - 5,3km w ok 1,5h. Po drodze wstąpiłyśmy do sklepu gdzie kupiłam taką oto saszetkę:

Czaiłam się na nią od dłuższego czasu. Mam saszetki na spacery, z miejscem na zabawki, telefon, ale gdy ćwiczymy w domu nie chce mi się ich wkładać. Ta jest dobra, mała (w tym przypadku to zaleta), sztywna, z klipsem do zahaczenia o pasek. No i bardzo dla mnie ważne - czerwona!
Poza tym, ćwiczyłyśmy to nieszczęsne stanie (zamiast warowania) na moich plecach.

Beata w roli podestu

Wyciszamy się

Bonus: Zastanawialiście się kiedyś gdzie lądują niesprzedane choinki? A sprawdziliście piwnicę?